Zasady ustalania mocy zapotrzebowanej instalacji elektrycznych w budynkach mieszkalnych według prenormy P ...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]ZASADY USTALANIA MOCY
ZAPOTRZEBOWANEJ INSTALACJI ELEKTRYCZNYCH
W BUDYNKACH MIESZKALNYCH
WED£UG PRENORMY P SEP-E-0002
Prof. dr hab. in¿. Henryk Markiewicz
Dr in¿. Antoni Klajn
Nr 18/11/2002
Prof. dr hab. in¿. Henryk Markiewicz
Dr in¿. Antoni Klajn
Politechnika Wroc³awska, Instytut Energoelektryki
ZASADY USTALANIA MOCY
ZAPOTRZEBOWANEJ INSTALACJI
ELEKTRYCZNYCH
W BUDYNKACH MIESZKALNYCH
WED£UG PRENORMY P SEP-E-0002
PCPM nr 18/11/2002
Wroc³aw 2002
Moc zapotrzebowana jest jednym z podstawowych parametrów warunkujących
planowanie instalacji elektrycznej i wymiarowanie jej elementów. W chwili obecnej
brak jest w Polsce ustaleń dotyczących zasad doboru tej mocy dla instalacji
elektrycznych w budynkach mieszkalnych. W celu uzupełnienia tej luki technicznej i
prawnej w roku 2002, w wyniku prac zainicjowanych przez Polskie Centrum Promocji
Miedzi oraz Centralny Ośrodek Szkolenia i Wydawnictw SEP, ukazała się Prenorma
SEP o numerze P SEP-E-0002 zawierająca propozycję nowych ustaleń w tym zakresie.
Wraz z prenormą, jako jednolity merytorycznie materiał, zostały opublikowane
wytyczne dotyczące wymiarowania i wyposażenia instalacji elektrycznych dla mieszkań
i budynków mieszkalnych, oraz komentarz do obydwu tych dokumentów. W artykule
omówiono zaproponowane w prenormie rozwiązania oraz przedstawiono ich
uzasadnienie na tle dotychczas stosowanych w kraju sposobów określania mocy
zapotrzebowanej w budynkach mieszkalnych.
3
INFORMACJE WSTĘPNE
Planowanie instalacji elektrycznej wymaga określenia mocy zapotrzebowanej, czyli
umownej, najwyższej wartości mocy pobieranej przez odbiorniki przewidziane do zasilania w
tej instalacji w warunkach obciążenia długotrwałego. W szczególności dotyczy to instalacji w
budynkach mieszkalnych, gdzie możliwe jest przyjęcie rozwiązań typowych w skali całego
kraju. Do roku 1995 dokumentem precyzującym te zagadnienia były Przepisy Budowy
Urządzeń Elektrycznych (PBUE) [1], które utraciły swą ważność z chwilą wejścia w życie
nowego Prawa Energetycznego. Od tego czasu brak jest w Polsce ustaleń jednoznacznie i w
sposób zadowalający precyzujących zasady doboru mocy zapotrzebowanej w budownictwie
mieszkaniowym. Dlatego istnieje uzasadniona potrzeba opracowania takiego dokumentu.
Większość projektantów korzysta w praktyce nadal z zasad określonych w [1], wprowadzając
mniejsze czy większe korekty tamtych ustaleń, wynikające częściowo z własnych
doświadczeń, częściowo zaś z lektury aktualnej literatury fachowej. Postępowanie takie jest
niejednokrotnie źródłem kontrowersji pomiędzy projektantem i inwestorem a dostawcą
energii elektrycznej, narzucającym nierzadko własne wymogi i rozwiązania techniczne często
zubożające właściwości instalacji.
Obecnie obowiązują w Polsce zasadniczo dwa akty prawne określające warunki jakim
powinny odpowiadać instalacje elektryczne w budynkach, w szczególności w budynkach
mieszkalnych. Są to:
•
wieloarkuszowa norma PN-IEC 60364 „Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych”
[2], będąca tłumaczeniem normy IEC-364,
•
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. [3], zastępujące
wcześniejsze Rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z 14
grudnia 1994 r., rozdział 8 „Instalacje elektryczne”, wraz z uzupełnieniami.
Te akty prawne nie zawierają jednak ustaleń precyzujących zasady przyjmowania
mocy zapotrzebowanej. W normie PN-IEC 60364, w części 3, w punkcie 311.1 znajduje się
jedynie następujący zapis: „Ze względu na nagrzewanie i dopuszczalne spadki napięcia,
podstawą dla zaprojektowania ekonomicznej i niezawodnej instalacji jest ustalenie mocy
zapotrzebowanej”. Norma [2] jest jednak dokumentem międzynarodowym, formułującym
wymagania dotyczące instalacji elektrycznych w sposób dość ogólny, wynikający głównie z
szeroko rozumianych warunków bezpieczeństwa. Sposób przyjmowania mocy
zapotrzebowanej powinien być natomiast określony w innym dokumencie, nawiązującym do
normy [2] i uwzględniającym specyfikę danego kraju czy regionu. Praktyka taka istnieje w
innych krajach europejskich. Przykładowo w Niemczech rolę takiego dokumentu pełni norma
DIN 18015-1 [4].
Chociaż moc zapotrzebowana jest jednym z podstawowych parametrów przy
planowaniu instalacji elektrycznej, to nie jest to parametr jedyny. Na poprawne technicznie
wymiarowanie instalacji składają się bowiem następujące istotne elementy [5]:
a) przyjęcie odpowiednich mocy zapotrzebowanych dla mieszkań i obliczeniowych
mocy szczytowych dla wewnętrznych linii zasilających i budynków,
b) odpowiednie wartości spadków napięcia w instalacji,
c) prawidłowe zabezpieczenie przewodów instalacyjnych przed skutkami przepływu
prądów przetężeniowych,
d) sprawdzenie selektywności działania zabezpieczeń nadprądowych,
e) spełnienie warunków ochrony przeciwporażeniowej.
Wszystkie pięć warunków zostało w tym miejscu przytoczone razem w celu podkreślenia, że
poprawne zaprojektowanie instalacji wymaga ich równoczesnego spełnienia. Warunki b), c)
4
[ Pobierz całość w formacie PDF ]