Zasady Walki Lekkiej Piechoty, KSIĄŻKI HISTORYCZNE 2
[ Pobierz całość w formacie PDF ]Związek Strzelecki „STRZELEC” Organizacja Społeczno – Wychowawcza
Północny Okręg Strzelecki
Chor. ZS Paweł MAKOWIEC
ZASADY WALKI
LEKKIEJ PIECHOTY
Drużyna.
Warszawa 2007
Skrypt „Zasady walki drużyny piechoty” przeznaczony jest do użycia w trakcie szkolenia II
etapu: Kursu Piechoty (KPiech) prowadzonego w Północnym Okręgu Strzeleckim. Program
szkolenia obejmuje podstawowe zasady taktyczne piechoty ujęte w sześć tzw. zasad walki (battle
drills, BD), opartych na podstawowych działaniach lekkiej piechoty US Army, adoptowanych do
struktury i działań Jednostek Strzeleckich ZS „Strzelec” OSW.
Chor. ZS Paweł MAKOWIEC
Szef Sztabu Północnego OS
I. ZAGADNIENIA OGÓLNE.
DZIAŁANIA TAKTYCZNE LEKKIEJ PIECHOTY.
Podstawowym celem działania pododdziałów jest zwalczanie przeciwnika poprzez
prowadzenie walki w różnych warunkach. Niezależnie jednak od zmieniających się warunków,
istnieje szereg podstawowych zasad taktycznych
Taktyką nazywamy część sztuki wojennej, której przedmiotem zainteresowania jest teoria i
praktyka przygotowania i prowadzenia walki przez pododdziały, oddziały i związki taktyczne
jednego lub kilku rodzajów wojsk.
Działaniami taktycznymi nazywamy wszelkie działania pododdziałów, oddziałów i związków
taktycznych wojsk operacyjnych i obrony terytorialnej.
Dzielą się one na:
a) rozstrzygające (walki),
b) pomocnicze (przemieszczanie i rozmieszczanie),
c) pokojowe (misje pokojowe).
Walka jest główną kategorią działań taktycznych, rozumianą jako skupione w czasie i
przestrzeni starcie dwóch przeciwstawnych stron w skali taktycznej.
Podstawowymi rodzajami walki są:
a) obrona,
b) natarcie,
c) działania opóźniające.
Wyróżnia się ponadto: działania desantowo - szturmowe, specjalne, wycofanie, działania
nieregularne i inne.
Obrona
jest zamierzonym lub wymuszonym rodzajem walki prowadzonej po to, aby
zapobiec opanowaniu przez przeciwnika terenu (zajmowanego przez nas punktu, stanowiska,
obiektu itp.) i uniemożliwienia mu realizacji zakładanych przez niego celów.
Natarcie jest zamierzonym rodzajem walki prowadzonej z zamiarem rozbicia pododdziałów
przeciwnika i opanowania (odzyskania) zajmowanego przez niego terenu (punktu, obiektu,
stanowiska).
Działania opóźniające są stosowane podczas ruchu pododdziału do tyłu. Będą to starcia o
charakterze obronnym i zaczepnym, w których szeroko stosowany manewr będzie miał m.in. na
celu osłabienie potencjału przeciwnika, by ostatecznie doprowadzić do zatrzymania jego natarcia.
Mogą być prowadzone w: obronie, w pasie przesłaniania, na pozycjach opóźniania, podczas
wycofania, walki w okrążeniu i podczas wychodzenia z okrążenia. Istotą działań opóźniających jest
unikanie przewlekłych walk przez stawianie nacierającym oporu na kolejnych liniach opóźniania i
niedopuszczanie do rozstrzygających starć.
Wycofanie jest rodzajem walki prowadzonej w celu zerwania kontaktu bojowego z
przeciwnikiem lub uchylenia się od starcia w niekorzystnej sytuacji. Dzięki zorganizowanemu i
sprawnie prowadzonemu wycofaniu pododdziały mogą zająć dogodniejsze rubieże do
kontynuowania walki, jak również dokonać zamierzonego wciągnięcia przeciwnika w strefę
własnego skutecznego ognia. Wycofanie prowadzi się na rozkaz lub za zgodą przełożonego.
Działania desantowo - szturmowe są formą działań aeromobilnych, w których pododdział
wykonuje manewr na polu walki na śmigłowcach (samolotach). W działaniach tych zwalcza się
przeciwnika z powietrza bronią pokładową śmigłowców oraz bronią pododdziałów
rozmieszczonych w śmigłowcach. Obejmują one przemieszczenie pododdziału drogą powietrzną
1
Regulamin działań wojsk lądowych, Warszawa 1999, s.12 – 15.
2
Wyjaśnienie podstawowych pojęć przytaczamy za: Podręcznik walki pododdziałów zmechanizowanych (pluton, drużyna), Wrocław
2000, s.9 i następne.
do rejonu i jego walką po wylądowaniu.
Działania specjalne - to działania prowadzone w ugrupowaniu przeciwnika przez
odpowiednio przygotowane zespoły (grupy specjalne) w celu zdobycia lub potwierdzenia
szczególnie ważnych informacji. Oprócz przedsięwzięć rozpoznawczych mogą obejmować
przedsięwzięcia dywersyjne, psychologiczno-propagandowe i inne.
Działania nieregularne są prowadzone przez przygotowane już w czasie pokoju lub
doraźnie tworzone w czasie wojny pododdziały (zgrupowania), stosujące specyficzne sposoby
walki w celu zwalczania i dezorganizacji działań przeciwnika na obszarze przez niego
opanowanym. Decyzję o nieplanowanym przejściu do działań nieregularnych (wymuszonych
sytuacją zagrażającą zniszczeniem pododdziału) podejmuje bezpośredni przełożony dowódcy
pododdziału, a w wypadku braku łączności – dowódca pododdziału samodzielnie.
Współczesną walkę cechuje:
a) duża dynamika działań,
b) częste zmiany sytuacji taktycznej,
c) zróżnicowana ilość informacji ( od nadmiaru do jej braku),
d) różnorodność i zmienność sposobów prowadzenia walki,
e) prowadzenie walki w różnych środowiskach.
Zasady działań taktycznych
Zasady działań taktycznych stanowią obiektywną podstawę racjonalnego i twórczego
działania dowódców i pododdziałów. Ich znajomość pomaga w praktycznej działalności, sprzyja
przejawianiu rozumnej i twórczej inicjatywy w procesie dowodzenia wojskami.
Zastosowanie zasad działań taktycznych nie gwarantuje zwycięstwa. Priorytety ich
stosowania zmieniają się w miarę rozwoju środków i sposobów walki, dlatego należy się nimi
kierować uwzględniając charakter walki oraz sytuację i poczynania wyższego dowódcy. Względną
ważność każdej z zasad dyktują zawsze okoliczności i warunki konkretnego zadania.
Obowiązkiem i prawem dowódców jest wiedzieć i decydować gdzie i kiedy zastosować
określoną zasadę. Dlatego też, zasady nie stanowią niezmiennych prawd – kanonów, lecz są
jedynie przewodnikiem w działaniu.
Do zasad działań taktycznych zaliczamy:
a) Celowość. W każdych działaniach taktycznych ważnym jest wybór i sprecyzowanie celu.
Wybór celu jest jednym z najważniejszych obowiązków dowódcy, wymaga to jasnego i
logicznego myślenia. Cel walki należy określać ściśle i jednoznacznie, tak aby był
zrozumiały dla wykonawców i wyzwalał ich inicjatywę. Powinien on być głównym motywem
działania dowódców i pododdziałów podczas wykonywania zadań bojowych.
b) Zachowanie zdolności bojowej wyraża się nieustannym utrzymywaniem przez wojska
gotowości do podjęcia walki i wykonania zadań bojowych oraz osiągania celu działań przy
jak najmniejszych stratach własnych. Oznacza to konieczność efektywnego wykorzystania
wojsk, niedopuszczenie do nadmiernego ich wyczerpania i takiej organizacji systemu
działań, aby zapewnić sukcesywne odtwarzanie zdolności bojowej poprzez odpowiednie
zapewnienie zabezpieczenia logistycznego.
c) Ekonomię sił. Dowódca musi wykorzystywać swoje siły do zasadniczych zadań, dlatego nie
wolno mu angażować więcej wysiłku do ich realizacji niż jest to niezbędne. Nie można być
silnym wszędzie, więc w celu umożliwienia koncentracji swoich sił dowódca może być
zmuszony akceptować ryzyko użycia absolutnego minimum sił gdzie indziej. Racjonalne
wykorzystanie potencjału bojowego osiąga się przez: umiejętny podział sił i środków,
utworzenie właściwego ugrupowania bojowego, trwałe dowodzenie i terminowe
zaopatrywanie (zasilanie) walczących wojsk.
d) Zaskoczenie wyraża się w nieoczekiwanym, nagłym i gwałtownym działaniu, wskutek
którego przeciwnik zostaje pozbawiony inicjatywy oraz możliwości zorganizowanego
prowadzenia walki. Elementami składowymi zaskoczenia są: zachowanie tajemnicy,
ukrywanie, wprowadzanie przeciwnika w błąd, nieszablonowość, śmiałość i szybkość
działania.
e) Aktywność oznacza nieustanne dążenie do narzucenia przeciwnikowi swojej woli i
swoistego sterowania jego działaniami w myśl własnych celów i zamierzeń. Wyraża się
przede wszystkim w uprzedzeniu przeciwnika w działaniach, ciągłym i skutecznym użyciu
środków rażenia, wykonywaniu manewru i przenoszeniu punktu ciężkości na najważniejsze
kierunki, rejony i obiekty.
f) Manewr wyraża zdolność do sprawnego ruchu, stosownie do zaistniałej sytuacji taktycznej
w różnych warunkach terenowych i atmosferycznych. Umożliwia zastosowanie zasad
ekonomii sił i zaskoczenia. Sprzyja on zdobyciu i utrzymaniu inicjatywy. Każdy manewr, aby
był skuteczny, powinien być prosty w zamiarze oraz przeprowadzony szybko i skrycie.
Struktura plutonu lekkiej piechoty.
Struktura plutonu lekkiej piechoty omówiona zostanie na przykładzie US Army
Pluton lekkiej piechoty składa się z następujących pododdziałów:
a) zespołu dowodzenia ( 3 żołnierzy) w składzie:
- dowódca plutonu (M16),
- sierżant plutonu (pomocnik dowódcy plutonu) (M16),
- radiooperator (M16),
b) dwóch sekcji karabinów maszynowych ( 2 km, 4 żołnierzy) w składzie:
- celowniczy (M60),
- amunicyjny (M16),
c) 3 drużyn piechoty ( 9 żołnierzy każda, razem 27 żołnierzy).
Drużyna składa się z:
a) dowódcy drużyny,
b) 2 sekcji ogniowych w składzie:
- dowódca zespołu (M16, w USMC M16/M20
,
- celowniczy lkm (M249),
- grenadier (M16/M203; w USMC jest to amunicyjny lkm z M16),
- strzelec (M16).
Dodatkowym uzbrojeniem są granaty ręczne (odłamkowe, dymne, gaz łzawiący), miny
przeciwpiechotne, materiały wybuchowe oraz jednorazowe wyrzutnie ppanc. Obecnie dąży się do
wzmocnienia siły ognia formacji lekkiej piechoty poprzez przydzielanie cięższych środków
ogniowych, np. granatników M19, moździerzy 60 mm czy też granatników ppanc. M47 Dragon. W
niektórych formacjach zwiększa się także liczbę żołnierzy w drużynie ( Rangers, USMC).
Ogólne obowiązki poszczególnych żołnierzy w drużynie:
a) dowódca drużyny:
- koordynuje działania drużyny, wykonując polecenia dowódcy plutonu,
- odpowiada za prowadzenie ognia i wykonywanie manewrów w czasie walki,
- odpowiada za dyscyplinę w drużynie,
- odpowiada za przygotowanie indywidualne swoich żołnierzy (logistyka, trening
indywidualny, odtwarzanie zdolności bojowej),
b) dowódca sekcji ogniowej:
- koordynuje działania sekcji, wykonując polecenia dowódcy drużyny,
- odpowiada za prowadzenie ognia i wykonywanie manewrów w czasie walki,
- koordynuje ogień najsilniejszych środków lkm i granatnika, wskazując im cele,
- odpowiada za przygotowanie indywidualne swoich żołnierzy (logistyka, trening
indywidualny, odtwarzanie zdolności bojowej),
- starszy z dowódców sekcji jest zastępcą dowódcy drużyny,
3
FM 7-8, Appendix A, s.A1.
4
Fleet Marine Force Manual FMFM 6-5 w/Ch. 1, Marine rifle squad, USMC 1997, s.1-1 - 1-5.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]